Behalve Superman zou ik ook niet zo gauw een geslaagde satirische tv-serie kunnen noemen over de journalistiek. ‘Citizen Kane’, vandaag 75 jaar oud, zou een goed voorbeeld zijn, maar was een speelfilm. Het journaille dat vorig jaar in de serie ‘De fractie’, ,,het Nederlandse antwoord op Borgen”, te kijk werd gezet, was terzijde wel om te lachen, maar nooit leuk en al helemaal niet satirisch bedoeld. Ik zou er ook niet aan beginnen als ik John de Mol was. Zelfs series waarin journalisten de serieus te nemen held uithangen, aanhoudend moorden oplossen, frau­deurs betrappen en de dreigende ver­nietiging van de aarde door aliëns onthullen, al hun natte dromen bij el­kaar, redden het niet – even afgezien van een comic als voornoemde Super­man. En trouwens, je moet het gewoon aan de beroepsgroep zelf overlaten. Zoals deze week dat amateuristische filmpje van Denk bewees. Het hele zaakje schiet meteen met een kanon op een mug waar ze in eigen beheer eerst een slecht gelijkende olifant van in elkaar hebben geknutseld. Met als voorlopig treurig dieptepunt de quasi tv-recensie van Haro Kraak vandaag in de Volkskrant, die een knipseltje uit de New Statesman omwerkte tot zijn eigen gedachtengoed, cirkelend rond de BBC-serie ‘The thick of  it’, die hier nooit is vertoond en waar dezelfde krant ons blijkens de archieven niet eerder op gewezen heeft. Een van de schrijvers van die serie heeft dus in die krant gezegd: ,,Waarom zou je iets uitvergroten of overdrijven dat al zo grotesk is?” Hij had het over de Donald Trumps en de Boris Johnsons van deze wereld en wie zet Kraak er als zijn eigen bijdrage naast? Denk. Waarna hij de filmpjes van die partij, die zich nauwelijks onderscheiden van wat er aanhoudend om vijf voor zes vertoond wordt in de zendtijd voor politieke par­tij­en, nog maar eens fileert, terwijl hij amechtig hijgend probeert aan de be­zem­wagen van het complete landelijke journaille te ontkomen. Inclusief het verzinsel dat Sylvana Simons racis­ti­sche bagger over zich heen kreeg, maar wat Öztürk en Kuzu aan bagger over zich heen kregen, dat was ineens serieuze ,,kritiek op het functioneren van een bestuurder.” Satire, vermoed ik. Het probleem, schrijft hij over van een van de schrijvers van die serie, is ,,dat er steeds meer mensen ontgoo­cheld zijn door de politiek en de me­dia.” Maar waar vandaan die volstrekt onbesproken media daar ineens uit de lucht komen vallen? Denk: de gedach­ten zijn blijkbaar niet altijd vrij.