Omdat ik ooit wel eens iets heb gele­zen en gezien over de oorzaken van de financiële perikelen waarmee lan­den als Spanje, Italië, Portugal, Grie­ken­land en zo, de rest van Europa om de haverklap lastigvallen, verhalen waarbij van het begin af aan de zak­doek tevoorschijn moest worden ge­haald want de tranen biggelden over de wangen wegens de volslagen in­competentie van de bestuurders - links, rechts, christendemocraat, het maakte niets uit, wegens de woede-uitbarstingen van de belastingont­dui­kers als er iemand iets wilde veran­de­ren, de stilzwijgende pensioenfraude waarbij een in 1892 bij de geboorte overleden baby nog steeds maande­lijks een klein kapitaal aan bijstand trok vanwege zijn zeven kinderen en 200 nakomelingen, de oplichterij per aanbestede stoeptegel, de eeuwig wankelende banken, de volstrekte on­bekwaamheid om er een beetje orde op zaken te stellen, de woede die tel­kens boven kwam borrelen alsof je over een gierput hing wanneer er ie­mand aandrong op de sanering van de zooi, en tevens natuurlijk dat je er als vakantieganger eigenlijk alleen de reis hoefde te betalen, want bij een pizza van 1,50 euro zat je er al gauw in een driesterrenrestaurant en dan was de wijn gratis – Domino-pizza zonder brom­fiets voor de deur, vanwege zulke dingen dus, dacht ik: nou hebben we de poppen echt aan het dansen, toen eerder deze week Jeroen Dijssel­bloem, voorzitter van de Eurogroep, tijdens een interview eruit flapte dat hij niet al ons geld wilde uitgeven aan lan­den die gewend zijn de bloemetjes buiten te zetten en daarna de rest van Europa om hulp te vragen. Het leek mij nog tamelijk terughoudend uitge­drukt: ,,Ik kan niet al mijn geld aan drank en vrouwen uitgeven om daarna bijstand te vragen.” Altijd goed als een verantwoordelijke bestuurder vrolijk hint op een karrevracht aan slepende problemen. Helaas. Toch weer buiten de Neder­landse media met hun Euro­pese hart gerekend. Wij moesten deze Zuid-Europese aanval van be­lache­lijke colère serieuzer nemen dan Dijssel­bloems woorden. Zelfs als een ge­krenk­te Italiaan er iets van Noord-Europese na-ijver in de bedstee van maakte, moesten wij dat ernstiger ne­men dan het probleem zelf. Want zo wreven de Nederlandse media hun afnemers in, alom in Europa hebben ze een bloedhekel aan dat boekhoudertje van ons, dat de hele tijd probeert orde op zaken te stellen. Hij was al zwaar over het paard getild en eigenlijk be­greep nie­mand waarom ze die paljas van Rut­te en Asscher, min 29 zetels, ook nog een tijdje Europees baasje lieten spelen. De media samengevat, mede namens ‘Oh, oh, Cherso’: goed dat de onze per 1 januari ophoepelt.